ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ / No3
Παίρνοντας μία εναλλακτική πορεία κίνησης με το αυτοκίνητο, αναζητώντας μία θέση στάθμευσης στην περιοχή νότια του Σιδηροδρομικού Σταθμού ή στρίβοντας σε ένα από τα στενά που περιβάλλουν την οδό Γιαννιτσών βρισκόμαστε μπροστά σε μία αποκάλυψη: Μία δεύτερη Θεσσαλονίκη αποκαλύπτεται σε απόσταση 5 λεπτών από το ιστορικό κέντρο।Μία νέα πόλη μέσα στην πόλη, ένα εγκαταλελειμμένο γκέτο κρυμμένο πίσω από το μέτωπο των κτιρίων της οδού Μοναστηρίου, μία ξεχασμένη αστική γειτονιά δίπλα από το ‘λαμπερό’ ιστορικό κέντρο της πόλης.
Η περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα από την οδό Μοναστηρίου και τη Δυτική είσοδο της πόλης, από το νέο εμπορικό κέντρο City Gate έως και τα Δικαστήρια αποκαλύπτει στον επισκέπτη του μία εικόνα απρόσμενης εγκατάλειψης, υποβάθμισης και πλήρους απουσίας αστικού σχεδιασμού και προδιαγραφών. Τη στιγμή που ο Δήμαρχος ‘ανασχεδιάζει’ συνεχώς το ιστορικό κέντρο ‘ανακατασκευάζοντας’ τα πεζοδρόμια της Μητροπόλεως και της Τσιμισκή και ‘αναπλάθοντας’ το παραλιακό μέτωπο αντικαθιστώντας το χυτό δάπεδο με γαρμπιλομπετόν (!) μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο δυτικά και πάντα εντός του Δήμου Θεσσαλονίκης, η κίνηση του πεζού, της μητέρας με το καρότσι, του αναπήρου, είναι απλά ανέφικτη. Τα πεζοδρόμια πλάτους το πολύ ενός μέτρου είναι σπασμένα και σε πολλά σημεία απουσιάζουν πλήρως, αυθαίρετες κατασκευές όπως ράμπες και σκαλοπάτια καθιστούν αδύνατη τη διέλευση, στους δρόμους επικρατεί αναρχία, η παράνομη στάθμευση δε συγκινεί κανέναν δημοτικό αστυνόμο ο οποίος αγνοεί ακόμη και την ύπαρξη αυτής της περιοχής. Πρόκειται για μία περιοχή εμπορικών κυρίως δραστηριοτήτων, με έντονη παρουσία συνεργείων αυτοκινήτων, χονδρεμπορίου ρούχων από τους χαρακτηριστικούς κινέζους μικροκαταστηματάρχες, σε ορισμένα σημεία οίκων ανοχής αλλά και δημοσίων υπηρεσιών। Για μία περιοχή όπου η τεράστια επένδυση του εμπορικού κέντρου City Gate προσέλκυσε μεγαλοεργολάβους που ανέγειραν τεράστια πολυόροφα συγκροτήματα κατοικιών, αλλά που αυτήν τη στιγμή η ποιότητα ζωής βρίσκεται στο επίπεδο μηδέν.
Πρόκειται για μία περιοχή αντιφατική, ανομοιογενή που μοιάζει να ζει στους δικούς της ρυθμούς, με τους δικούς της κανόνες, αφήνοντας την καλή κοινωνία της πόλης να την προσπερνά και να την αγνοεί επιδεικτικά σαν να μην υπήρχε. Αναρωτιέμαι πραγματικά: Οι υπηρεσίες του Δήμου Θεσσαλονίκης, η διεύθυνση πρασίνου και αρχιτεκτονικού την έχουν άραγε στα τοπογραφικά τους ? Τα συνεργεία καθαρισμού και οδοποιίας, τα συνεργεία που εργάζονται πυρετωδώς στο ιστορικό κέντρο κλαδεύοντας τα δέντρα και αλλάζοντας τα άσπρα πλακάκια των πεζοδρομίων με νέα άλλων αποχρώσεων έχουν περάσει ποτέ από αυτά τα ξεχασμένα στενά? Αλλά για πoιο λόγο να αναρωτιέται κανείς? Θα έπρεπε άραγε ο Δήμος να ξοδέψει έστω και ένα μέρος των πανάκριβων δημοτικών τελών του για να περπατούν με ασφάλεια τα παιδιά των κινέζων μεταναστών? Για να βαδίζουν σε καθαρούς δρόμους οι ασήμαντοι εργαζόμενοι των συνεργείων αυτοκινήτων? Για να έχουν πράσινο, πλατείες και διαβάσεις οι αθίγγανοι και οι λίγες οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων που κατοικούν στην περιοχή? Προς Θεού! Τι ανόητη σκέψη………
Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Πέρασα πρόσφατα με μία φωτογραφική μηχανή προσπαθώντας να καταγράψω την τραγωδία αυτής της ξεχασμένης πόλης – μίας πόλης σιωπηλής που υπομένει την εγκατάλειψη θεωρώντας την αυτονόητη, χωρίς να ξέρει ότι έχει δικαίωμα να διεκδικήσει και αυτή ένα μερίδιο των περίφημων αναπλάσεων και μελετών, ένα μερίδιο από τα δημοτικά τέλη που και αυτή πληρώνει. Να διεκδικήσει τουλάχιστον την αξιοπρέπεια που αυτό το κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση της αφαιρεί χωρίς λόγο και αιτία। Εκτός και αν αποτελεί λόγο εγκατάλειψης μίας γειτονιάς το γεγονός ότι βρίσκεται έξω από το πεδίο κίνησης των εχόντων και κατεχόντων της περίλαμπρης πόλης μας…
