Ξημέρωμα στον ουρανό της Αττικής.
Το πρωινό μίας ανοιξιάτικης Τρίτης με τους ανθρώπους να βαδίζουν σκυφτά, με μία διάχυτη θλίψη, απορία και προβληματισμό, με ερωτήματα αναπάντητα να περιστρέφονται στη σκέψη τους: ‘Ήταν τελικά απαραίτητα όλα αυτά; Φταίνε αυτοί που μας κυβερνούν σήμερα, οι προηγούμενοι ή η γενιά της μεταπολίτευσης; Φταίνε οι κερδοσκόποι και οι Γερμανοί; Ίσως εάν κάνουμε υπομονή να περάσει σύντομα η τρικυμία και να επανέλθει η κατάσταση τουλάχιστον όπως ήταν πριν; Και ποια να είναι άραγε η λύση. Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι μέσα σε αυτό τo πανίσχυρο σύστημα που ρυθμίζει τα πάντα;’
Και τότε μία μικρή αναταραχή μεταδίδεται από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα και τελικά όλοι στρέφονται προς την Aκρόπολη, το σύμβολο της δημοκρατίας, της χρυσής εποχής του ελληνικού πολιτισμού, τότε που η εκκλησία του Δήμου με άμεσες δημοκρατικές διαδικασίες καθόριζε το μέλλον των πολιτών.
Ένα πανό με ένα σύνθημα κρεμασμένο από τον ιερό βράχο:
'Λαοί της Ευρώπης Ξεσηκωθείτε.'
Άλλοι κουνάνε κουρασμένα το κεφάλι και συνεχίζουν, άλλοι χαμογελάνε ειρωνικά, άλλοι οργίζονται για τη ‘βεβήλωση’. Κάποιοι όμως -ανάμεσά τους και εγώ -νιώθουν μία ελπίδα. Το σύνθημα είναι αναμφίβολα εμπνευσμένο. Και δε με ενδιαφέρει καθόλου να σχολιάσω εάν είχε το ΠΑΜΕ το δικαίωμα να εισβάλλει στην ακρόπολη, εάν εμποδίστηκαν οι τουρίστες, εάν η ηγεσία του ΚΚΕ διαχειρίζεται με το βέλτιστο τρόπο τις εξελίξεις, αυτά τα προσπερνώ και τα αφήνω στους δημοσιογράφους να τα κρίνουν με το δικό τους τρόπο.
Αυτό μου με ενδιαφέρει είναι το ίδιο το σύνθημα και ο συμβολισμός του.
Το σύνθημα δίνει ελπίδα, μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι ότι από τις κρίσεις του σημερινού αναπτυξιακού μοντέλου δεν πλήττομαι μόνο εγώ, οι γνωστοί μου, ο επαγγελματικός μου κλάδος, η νέα γενιά, οι Έλληνες. Πλήττονται όλοι οι λαοί της Ευρώπης, με τις μαζικές απολύσεις, τα μεγάλα ελλείμματα, τις λανθασμένες χρηματοδοτήσεις, την αισχροκέρδεια των τραπεζών, την ελαστική εργασία. Η Ισπανία έχει ανεργία που αγγίζει το 20%, η ανάπτυξη στην Ιταλία έχει παγώσει, τα ελλείμματα στις χώρες της ευρωζώνης διογκώθηκαν κατά 6% κατά μέσο όρο, και παντού ανακοινώνονται αυστηρά μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας και συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Δεν είμαστε μόνοι μας – δεν είναι μόνοι τους.
Φαντάστηκα τους ανθρώπους στο Παρίσι να σηκώνουν ψηλά το μήνυμα της ελπίδας, στη κορυφή του Πύργου του Άϊφελ, στο Λονδίνο στο Βig Ben, στο Βερολίνο στο πύργο της τηλεπικοινωνίας και στην Ισπανία στους καθεδρικούς ναούς.
Το σύνθημα αυτό πηγαίνει ένα επίπεδο πιο πέρα τους αγώνες και την ελπίδα μας. Βλέπει μπροστά και έχει όραμα, δίνει μία ανάσα αισιοδοξίας στα αδιέξοδα που καθηλώνουν τους ανθρώπους στις τηλεοράσεις τους. Μία Ευρώπη των λαών. Μία συνεργασία αλληλέγγυων χωρών, πολιτών και κυβερνήσεων που θα εργάζονται για ένα νέο όραμα, πιο δίκαιο, πιο βιώσιμο, πιο ανθρώπινο….. RISE UP
Το πρωινό μίας ανοιξιάτικης Τρίτης με τους ανθρώπους να βαδίζουν σκυφτά, με μία διάχυτη θλίψη, απορία και προβληματισμό, με ερωτήματα αναπάντητα να περιστρέφονται στη σκέψη τους: ‘Ήταν τελικά απαραίτητα όλα αυτά; Φταίνε αυτοί που μας κυβερνούν σήμερα, οι προηγούμενοι ή η γενιά της μεταπολίτευσης; Φταίνε οι κερδοσκόποι και οι Γερμανοί; Ίσως εάν κάνουμε υπομονή να περάσει σύντομα η τρικυμία και να επανέλθει η κατάσταση τουλάχιστον όπως ήταν πριν; Και ποια να είναι άραγε η λύση. Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι μέσα σε αυτό τo πανίσχυρο σύστημα που ρυθμίζει τα πάντα;’
Και τότε μία μικρή αναταραχή μεταδίδεται από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα και τελικά όλοι στρέφονται προς την Aκρόπολη, το σύμβολο της δημοκρατίας, της χρυσής εποχής του ελληνικού πολιτισμού, τότε που η εκκλησία του Δήμου με άμεσες δημοκρατικές διαδικασίες καθόριζε το μέλλον των πολιτών.
Ένα πανό με ένα σύνθημα κρεμασμένο από τον ιερό βράχο:
'Λαοί της Ευρώπης Ξεσηκωθείτε.'
Άλλοι κουνάνε κουρασμένα το κεφάλι και συνεχίζουν, άλλοι χαμογελάνε ειρωνικά, άλλοι οργίζονται για τη ‘βεβήλωση’. Κάποιοι όμως -ανάμεσά τους και εγώ -νιώθουν μία ελπίδα. Το σύνθημα είναι αναμφίβολα εμπνευσμένο. Και δε με ενδιαφέρει καθόλου να σχολιάσω εάν είχε το ΠΑΜΕ το δικαίωμα να εισβάλλει στην ακρόπολη, εάν εμποδίστηκαν οι τουρίστες, εάν η ηγεσία του ΚΚΕ διαχειρίζεται με το βέλτιστο τρόπο τις εξελίξεις, αυτά τα προσπερνώ και τα αφήνω στους δημοσιογράφους να τα κρίνουν με το δικό τους τρόπο.
Αυτό μου με ενδιαφέρει είναι το ίδιο το σύνθημα και ο συμβολισμός του.
Το σύνθημα δίνει ελπίδα, μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι ότι από τις κρίσεις του σημερινού αναπτυξιακού μοντέλου δεν πλήττομαι μόνο εγώ, οι γνωστοί μου, ο επαγγελματικός μου κλάδος, η νέα γενιά, οι Έλληνες. Πλήττονται όλοι οι λαοί της Ευρώπης, με τις μαζικές απολύσεις, τα μεγάλα ελλείμματα, τις λανθασμένες χρηματοδοτήσεις, την αισχροκέρδεια των τραπεζών, την ελαστική εργασία. Η Ισπανία έχει ανεργία που αγγίζει το 20%, η ανάπτυξη στην Ιταλία έχει παγώσει, τα ελλείμματα στις χώρες της ευρωζώνης διογκώθηκαν κατά 6% κατά μέσο όρο, και παντού ανακοινώνονται αυστηρά μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας και συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Δεν είμαστε μόνοι μας – δεν είναι μόνοι τους.
Φαντάστηκα τους ανθρώπους στο Παρίσι να σηκώνουν ψηλά το μήνυμα της ελπίδας, στη κορυφή του Πύργου του Άϊφελ, στο Λονδίνο στο Βig Ben, στο Βερολίνο στο πύργο της τηλεπικοινωνίας και στην Ισπανία στους καθεδρικούς ναούς.
Το σύνθημα αυτό πηγαίνει ένα επίπεδο πιο πέρα τους αγώνες και την ελπίδα μας. Βλέπει μπροστά και έχει όραμα, δίνει μία ανάσα αισιοδοξίας στα αδιέξοδα που καθηλώνουν τους ανθρώπους στις τηλεοράσεις τους. Μία Ευρώπη των λαών. Μία συνεργασία αλληλέγγυων χωρών, πολιτών και κυβερνήσεων που θα εργάζονται για ένα νέο όραμα, πιο δίκαιο, πιο βιώσιμο, πιο ανθρώπινο….. RISE UP
