Παραχωρήσαμε γη και ύδωρ: Αναζητώντας την αλήθεια για την κρίση και το ΔΝΤ

Δεν ανήκω σε καμία περίπτωση σε αυτούς που θεωρούν ότι η Ελλάδα (όλη μαζί ως έθνος όπως θέλουν να την παρουσιάσουν) είναι αυτή τη στιγμή απέναντι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ή τη Γερμανία.














(Κεντρικά γραφεία του ΔΝΤ στις ΗΠΑ)



Αυτή τη στιγμή βρίσκονται συγκεκριμένα ξένα και ελληνικά επιχειρηματικά, τραπεζικά και πολιτικά συμφέροντα απέναντι στη πλατιά μάζα των ελληνικών μεσαίων και ασθενών οικονομικών στρωμάτων. Τα μέτρα που θα επιβάλλει το ΔΝΤ θα είναι συγκεκριμένα και θα πλήξουν στοχευμένα όχι όλους τους Έλληνες αλλά τους εργαζόμενους Έλληνες, αυτοαπασχολούμενους και μικρούς επιχειρηματίες. Απολύσεις, μειώσεις μισθών, περικοπές επιδομάτων, ασφυξία στην αγορά και κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων. Ποιοι πλήττονται άραγε από αυτά; Πάντως όχι η προνομιούχα τάξη των μεγάλων επιχειρηματιών, βιομηχάνων, στελεχών πολυεθνικών αλυσίδων, τραπεζικών στελεχών. Αυτοί στη χειρότερη περίπτωση απλώς θα δουν το περιθώριο κέρδους τους να μειώνεται, ενώ οι υπόλοιποι θα αγωνίζονται για την καθημερινή επιβίωση.

Ο κόσμος όμως που βομβαρδιζόταν καθημερινά με τις σειρήνες κινδύνου για την επικείμενη χρεωκοπία κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, τώρα κινδυνεύει να πειστεί ότι πρέπει να κάνει μία τελευταία θυσία, μία προσπάθεια για το καλό της χώρας, ότι το ΔΝΤ είναι ίσως και μία ευκαιρία για ‘νοικοκύρεμα’, διόρθωση των χρόνιων προβλημάτων. Ότι οι Έλληνες -όπως γενικόλογα αναφέρουν συνέχεια τα ΜΜΕ και η Κυβέρνηση - καλούνται να περάσουν μία δύσκολη περίοδο (Οδύσσεια), αλλά στο τέλος θα ανταμειφτούν με μία οικονομική ανάκαμψη (επιστροφή στην Ιθάκη). Ακούγοντας το με αυτές τις λέξεις ξεγελιέσαι, πιστεύεις ότι μπορεί παράλληλα με την περικοπή του μισθού σου να διορθωθούν και μερικά προβλήματα του κράτους, παράλληλα με τη λιτότητα του μέσουπολίτη και μπορεί να σταματήσουν κάποιοι να λυμαίνονται τα υπερκέρδη και τις μίζες. Αυτό που μας κρύβουν όμως είναι ότι το μόνο που πραγματικά θα εφαρμοστεί είναι η λιτότητα, η ανεργία και η ύφεση.

Πώς φτάσαμε όμως εδώ;

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είτε στα χρόνια της εντυπωσιακής ‘ανάπτυξης’ είτε στα χρόνια της κρίσης η λιτότητα ήταν πάντα απέναντί μας. Ακόμη και όταν η χώρα έτρεχε με ρυθμούς ανάπτυξης 5%, οι αυξήσεις ήταν στα όρια του πληθωρισμού και οι τιμές στα ράφια διπλασιάζονταν κάθε μήνα. Μπήκαμε στο ισχυρό ευρώ το 2001 για να δούμε το εισόδημά μας να χάνει την αξία του με τις στρογγυλοποιήσεις των τιμών. Ο μισθός των 300.000 δραχμών έγινε ξαφνικά μισθός των 890 ευρώ και δεν έφτανε πια ούτε για τις βασικές ανάγκες. Τα καταστήματα άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο καθώς - το ξέρουμε καλά ότι - η κρίση στην Ελλάδα είχε αρχίσει νωρίτερα από τον Οκτώβριο 2008. Οι κυβερνήσεις έτρεχαν (δήθεν) να σταματήσουν την ακρίβεια που έπαιρνε διαστάσεις μάστιγας στα τρόφιμα, στη βενζίνη, στις τιμές των οικοδομικών υλικών. Ταυτόχρονα οι τράπεζες μας βομβάρδιζαν με καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια οδηγώντας το μισό ελληνικό πληθυσμό σε ένα καταναλωτισμό χωρίς υγιείς βάσεις. Αυτή ήταν η ‘χρυσή’ εποχή της ελληνικής ανάπτυξης. Τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών και των τραπεζών εκτοξεύτηκαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα, τα καρτέλ κρατούσαν τις τιμές σε δυσθεώρητα ύψη, οι πολυεθνικές διείσδυσαν παντού κερδίζοντας κατά κράτος τις τοπικές εταιρείες: ΙΚΕΑ, CARREFOUR, LIDDL, τα τεράστια εμπορικά κέντρα με τις πολυεθνικές εταιρείες ενδυμασίας έπληξαν τους μικρομεσαίους εμπόρους στα ιστορικά κέντρα των πόλεων. Αγοράζαμε όλοι μανιωδώς από το ZARA και το MARKS N SPENSER, φτηνά ρούχα κατασκευασμένα στην Κίνα δίνοντας απευθείας το μισθό μας στις πολυεθνικές εταιρείες - που σε αντάλλαγμα απασχολούσαν ελάχιστους έλληνες πωλητές με μισθούς πείνας και ωράρια εξοντωτικά. Τα σουπερμάρκετ ενσωμάτωσαν αρτοποιεία, κρεοπωλεία, μανάβικα και ιχθυοπωλεία, είδη δώρων και παιχνίδια καταδικάζοντας χιλιάδες μικρούς επαγγελματίες στη χρεωκοπία. Οι πολυεθνικές εταιρείες εξαγόρασαν τις ελάχιστες ελληνικές που απέμεναν, η Scottish & Newcastle τη ζυθοποιία Μύθος, η Bosch την Πίτσος, η Pepsi την ΗΒΗ, η ιταλική STAR τη Μέλισσα και την ΑΒΕΖ, η ελβετική JACOBS SUCHARD εξαγόρασε τον "Παυλίδη" και το 25% της ΙΟΝ, ενώ η επίσης ελβετική NESTLE τον "Λουμίδη". Πόσοι από εμάς ακόμη αγοράζουμε αυτές τις ελληνικές μάρκες νομίζοντας ότι ενισχύουμε την εθνική οικονομία, ενώ δυστυχώς τα λεφτά μας πάνε απευθείας στο εξωτερικό; Η εγχώρια παραγωγή κατέρρευσε, τα ελληνικά λεμόνια έγιναν ακριβότερα από τα αντίστοιχα της Αργεντινής, οι μικροί κινηματογράφοι έκλεισαν όταν άνοιξαν τα Multicinemas των πολυεθνικών. Και οι Έλληνες χωρίς να προλαβαίνουν να αναλογιστούν τις συνέπειες παραχώρησαν το εισόδημα τους σε μεγάλα ξένα και ελληνικά συμφέροντα.

Παραχωρήσαμε γη και ύδωρ άθελα μας, μέσα στην άγνοια και τον αποπροσανατολισμό. Δεν παρέδωσε την εξουσία μόνο η κυβέρνηση στο ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους Επίτροπους, αλλά και εμείς μέσα από την καθημερινότητά μας και την αδράνεια στις ταχύτατες κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές, την αδυναμία μας να επιβάλλουμε μέσα από πολιτικές διεργασίες ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης.

Τώρα πρέπει να αντιδράσουμε και τους τρόπους για τη βέλτιστη οργάνωση αυτής της αντίδρασης θα τους βρούμε στη πορεία. Το πρώτο βήμα είναι να μπορούμε να αναλύσουμε σωστά τα γεγονότα και να εστιάσουμε στο ποιοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή πραγματικά απέναντί μας. Φαίνεται ίσως αυτονόητο αλλά ίσως είναι και το πιο δύσκολο μέσα σε αυτό το σύνθετο λαβύρινθο του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και της μιντιακής αυτοκρατορίας. Και από αυτό εδώ το blog θα προσπαθήσω με όσες γνώσεις διαθέτω να αποκαλύπτω πτυχές της αλήθειας…